ข้อที 1 : กระเป๋าจะโดนค้นไม๊ เพราะแอบพก "ปลาร้าบองแมงดา" กระปุกใหญ่มาจากบ้าน โดนยึดไม่เท่าไหร่ แค่อดกิน แต่ถ้าต้องโดนถามโน่น นี่ นั่น แล้ว?? แล้วกูจะตอบยังไงวะ ปลาร้าบองแมงดาเนี่ย ภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไรก็ยังไม่รู้เลย(ใครรู้ช่วยบอกหน่อย)
ข้อที่่่่ 2 : ตม.จะถามอะไรเยอะแยะไม๊ เพราะหน้าตาในพาสพอร์ตดันไม่เหมือนตัวจริง ยิ่งในหน้าวีซ่านี่คนละโลกเลย เค้าจะเข้าใจไม๊ว่าเดินทางมาไกลหลับๆตื่นๆไม่แต่งหน้าแล้วมันจะออกแนวโทรม ๆผิดปกติ (เพราะปกติสวยไง (นี่คิดเอาเอง) )
ข้อที่ 3 : มาถึงตอนสามทุ่มแล้ว เอ่อ ? ? ไม่มีใครมารับ อนิจจาต้องโบกแท๊กซี่่่ไปเอง
โอ้ย!!! คิดเยอะไปก็เท่านั้น ลุยดีกว่า อะไรจะเกิดก็ช่างมันเถอะนะ (สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม) ว่าแล้วก็สะพายเป้เดินลงไป ด่านแรก ตม. เราก็ทำเป็นเดินช้าไปก่อน ดูซิว่าไอ้ที่เดินไปถึงก่อนเค้าให้ทำอะไร ถามอะไรบ้าง แต่อย่าช้ามากเพราะคนเยอะไม่งั้นยืนจนน่องโป่งชัวร์ พอถึงคิวเราก็ยื่นพาสปอร์ตไป จนท.เป็นผู้หญิง แกะ ๆ แงะ ๆ ดู I-20 เราไปก็ถามว่าโดยสารเครื่องมาจากไหน และ ตามสไตล์เราต้องเบลอๆ ฟังผิดเลยตอบไปว่า นู๋คนไทยค่ะ 555++ วรรคนิดนึงแล้วบอกว่ามาจากไทเป ซักพัก จนท.ก็ประทับตราโน่น นี่ นั่น แล้วก็ให้ไปได้ ด่านแรกลอยลำ
ด่านต่อมา ก็ลุ้นอยู่ว่าจะเรียกตรวจปลาร้าบองเราไม๊นะ ช่างเถอะเดินเนียน ๆ ไปเดี๋ยวก็ผ่าน แล้วก็รอดมายืนรอเอากระเป๋า รอประมาณชาตินึงผ่านไป(อารมณ์มันนานมาก ๆ อ่ะนะ) ระหว่างรอก็สังเกตุดูป้ายโน่น นั่น นี่ พอได้กระเป๋าปุ๊บ ก็ "เอาวะ !! สนามบินส่วนใหญ่ก็คล้าย ๆ กันแหละ" ว่าแล้วก็เดินหาป้ายแท๊กซี่หละค่ะพี่น้อง
นอกจาก จะเดินทางมาคนเดียวแล้ว ที่พักในนิวยอร์ค ก็เพิ่งจะหาได้แค่ 3 วันก่อนเดินทางเท่านั้นเอง โดยการเสริจน์หาจากในเนตนี่แหละ แล้วก็มาเจอกับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=woodhaven ตามลิ้งค์นี้เลยค่ะ พี่รัตน์ เจ้าของบ้านใจดีมาก ๆ พี่เค้าบอกว่าก็ไม่รู้จะใจร้ายไปทำไม(ถ้าใครจะมาแนะนำที่นี่เลยนะคะ อบอุ่นเหมือนอยู่บ้านตัวเองเลย) โทรไปครั้งแรก พี่เค้าก็ถามรายละเอียด แล้ว ก็บอกวิธีการเดินทางไปที่บ้านค่ะ ง่ายมากเลยคือ ให้เรียกเยลโลแคป(แท๊กซี่สีเหลือง)แล้วก็เอาที่อยู่ให้ไป แต่ต้องระวังแท๊กซี่ป้ายดำจะแพง และ ถ้าเราถาม จนท.ที่สนามบินบางทีเค้าจะพาเราไปแท๊กซี่อารมณ์ลีมูซีน จะดูดีมีสกุลเชียว แต่ แพง(อันนี้พีรัตน์บอกมาอีกที) และเพื่อความไม่ประมาทเราก็เอาที่อยู่พิมพ์เข้าไปในกูเกิ้ลแมบทันทีเพื่อขอเส้นทาง เริ่มจากสนามบิน JFK สิ้นสุดที่บ้านพี่รัตน์ผู้ใจดี แล้วเซฟใส่มือถือไว้(อันที่จริงให้คุณพีเพื่อนรักช่วยหาแล้วเซฟส่งเมลมาให้)
หลังจากนั้น เดินลากกระเป๋า ขอย้ำนะว่าลาก เพราะรถเข็น ๆ กระเป๋าหน่ะรู้สึกจะต้องเสียตังค์มั้ง ชิส์ไม่ได้กินเงินชั้นหรอก ลากมาจ้องป้ายแท๊กซี่ไว้ อันนี้จะคล้าย ๆ กับที่สุวรรณภูมิ พอพ้นประตูปั๊บแท๊กซี่ป้ายดำก็มายืนเรียกอย่าได้เผลอไปกะเค้าเชียว ทำเป็นมองหาญาติเข้าไว้ มองซ้ายแล้วเราก็เจอ คิวแท๊กซี่ ไชโย!! เดินไปเลยมี จนท.จดคิวถามว่าเราจะไปไหนก็ยื่นที่อยู่ให้ดู เค้าก็ให้เราขึ้นรถไปเลย พอรถออกปั๊บเราก็ควักเลย "คุณคนขับรถคะนี่ที่อยู่ที่จะไป" จากนั้นเปิด Map ที่โหลดมาแล้วอ่านป้ายถนนตามดูไปให้ถูกทาง แต่ บางที่กูเกิ้ลก็หลอกเรา ขั้นตอนสุดท้ายต้องเลี้ยวเข้า 80st. แล้วทำไมพากูเลี้ยวมา 81st. วะ พอจอดปั๊บเริ่มเถียงกันทันที เอาไงดี เอาไงดี เถียงไปก็ไม่รู้เรื่อง ทันใดนั้นพี่รัตน์ก็เดินออกมาจากบ้าน แบบว่ารอส่องทางอยู่แล้ว เป็นอันว่าไม่มีใครผิดเพราะเข้าได้ทั้ง 2 ซอยถึงเหมือนกันแต่แท๊กซี่ถึงเร็วกว่าจอดเป๊ะหน้าบ้านเลย พี่รัตน์บอกว่า "ดีจังแท๊กซี่ไม่พาหลงพาอ้อม น้องบางคนจ่ายตั้งแพงเพราะโดนอ้อมไปไกล" แต่ แม่นู๋เอลลี่เพื่อนรักลงความเห็นว่า "อ๋อ เค้าคงเห็นหน้าตามึงจนกลัวไม่มีเงินจ่ายมั้งเลยไม่ได้พาอ้อม" (เพื่อนเวร) เป็นอันว่าคืนนี้มีที่นอนแล้วเย้ ๆ
สรุป ตั้งแต่่ลงเครื่องจนถึงบ้าน ลุ้นจนลืมหนาวไปเลย เช็คดูอีกที 2 ํอ่ะนะ หนาวกาย ไม่เท่าหนาวใจ ^^