ทุกวันศุกร์จะมีกิจกรรมเรียนนอกสถานที่่ นักเรียนในห้องก็จะมาโหวตกันว่าศุกร์นี้เราจะไปไหนกันดีเอ่ย และศุกร์นี้หลังจากเล่นเกมบิงโกชิงรางวัลของนักเรียนภาคเช้าแล้ว เราก็โหวตกันว่าจะไปดูซานต้าคลอสที่ห้างเมซี่ ใกล้ ๆ นี่เอง รอบ ๆ ห้างก็ตกแต่งอย่างสวยงามคนก็เยอะแยะเต็มไปหมด ตามที่ทุกคนได้เห็นรูปไปแล้วในเฟซบุ๊ค หลังจากดูซานต้าเสร็จแล้ว พวกเราก็ไปรวมตัวกันที่สตาร์บัคข้าง ๆ โรงเรียน ซาโอริ เพื่อนชาวญี่ปุ่นถามว่าเย็นวันนี้มีแพลนจะไปไหนไม๊??? ก็เลยบอกว่าจะไปเดินหางานทำจ๊ะ แต่คงเดินซัก 2-3 ชั่วโมง หลังจากนั้นก็ว่าง ทำไมเหรอ???ซาโอริก็เลยถือโอกาสชวนไป MoMA Museum ชื่อเต็ม ๆ คือ The Museum of Modern Art มันคืออะไร ยังไง ไม่รู้หล่ะ ขณะที่กำลังงง ซาโอริบอกว่า วันศุกร์ หลัง 4 โมงเย็นเค้าเปิดให้ชมฟรี อ่า....นะ ฟรีเหรอ งั้นไป อิ อิ พอดี ลูเซียเพื่อนชาวสเปนอีกคนเดินมาได้ยินเข้าพอดี เราสามคนเลยตกลงไปด้วยกัน โดยนัดเจอกันที่โรงเรียนอีกทีตอน 4 โมงเย็น แล้วค่อยไปพร้อมกัน
ก่อนแยกย้ายไปหางานเพื่อนถามว่าจะไปเดินหางานแถวไหน ก็เลยบอกไปว่ามีคนแนะนำไปเดินแถว ๆ 8 , 9 Ave.จะมีร้านอาหารไทยเยอะเลยว่าจะลองไปดู ซาโอริรีบกางแผนที่(ฉบับภาษาญี่ปุ่น)แล้วจิ้มไปแถว ๆ ไหนไม่รู้ในแผนที่ แล้วก็บอกว่า "พยายามอย่าเดินไปที่นั่นนะ ย่านฮาเลมหน่ะ อันตราย" ลูเซียก็บอกอีกว่า "อันตรายจริง ๆ อย่าไป" ก็ดูจากแผนที่แล้วก็ไกลจากที่เราจะไปอยู่ ก็เลยบอกเพื่อนว่า "โอเค ฉันจะไม่เดินไปแถวนั้น" ก่อนออกมาเพื่อนทั้งสองก็อวยพรขอให้โชคดีได้งาน ปรากฎว่าเดินไปเดินมาจนขาบวม อารมณ์ประมาณตอนนี้สามารถไปเดินแข่งมาราธอน หรือ เดินทน ได้สบาย ๆ เลย ชีวิตหนอชีวิต เดินหางานที่นี่เค้าก็อยากได้แต่คนมีประสบการณ์มาก่อนเป็นของธรรมดา ส่วนใหญ่ก็ให้ฝากชื่อกับเบอร์โทรกลับไว้ และก่อนที่จะลากสังขารไปไหนไม่ไหวก็รีบกลับมาที่โรงเรียน มานอนรอเพื่อนที่นี่ก่อนดีกว่าเอาแรง(อย่าลืมว่าตื่นมาเตรียมตัวไปเรียนตั้งแต่ตี 4 ทุกวัน) หลับไปซัก 4โมงเย็น ลูเซียมาก่อน ซาโอริมาช้า เพราะหลงทางในซับเวย์ อากาศก็เย็นมาก ลูเซียแนะนำให้ไปเดินดูเสื้อกันหนาวใหม่ดีกว่า เพราะ เสื้อเราบาง ก็ไปเดิน ๆ ดูรอซาโอริ
ในที่สุดก็ครบองค์ประชุมตอนห้าโมงกว่า ๆ เราก็เดินไปลงซับเวย์แล้วก็เดิน ๆ (อารมณ์เหมือนเดินรอบงานทุ่งฯประมาณ 4 รอบ) และแล้วเราก็มาถึง พิพิธภัณฑ์ แล้วก็เดินไปรับตั๋วเข้าชมฟรี ทั้งหมดมี 6 ชั้น ลูเซียบอกให้เดินตั้งแต่ชั้น 6 ลงมาเรื่อย ๆ เพราะชั้นล่างคนจะเยอะกว่า เราก็เลยดิ่งไปชั้น 6 ทันที พอลิฟท์เปิดปั๊บ....เย้ย!!!! นี่มันแสดงภาพวาด ศิลปะ หรอกหรือนี่ เหมือนในหนังเช่นเคย ก็จะมีผู้คนมายืนดูงานศิลปะของศิลปินดัง ๆ เต็มไปหมด ทำท่าดื่มด่ำกับงานศิลป์ เอ่อ....ยก เว้น ชั้นเอง อาจจะเป็นเพราะมีอารมณ์อันหยาบ กระด้าง เลยไม่เข้าใจงานศิลปะ เลยไม่ซึ้งว่างั้นเถอะ ในนั้นก็จะมีจัดแสดง ภาพวาดเยอะแยะ ทั้งของปิกาสโซ่ แวนโก๊ะ พรีดา บลา บลา ดูรายละเอียดได้ที่นี่ http://www.moma.org/about/index
เพื่อนทั้งสองก็ตื่นเต้นกันไป แต่ ไอ้เราก็เดินไปเมื่อยไป ในแต่ละชั้นจะมีเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์กระจายตัวอยู่ตามจุดต่าง ๆ คอยสอดส่องดูแลความเรียบร้อย และ ให้คำแนะนำต่าง ๆ ระหว่างเซ็งก็ชักจะอยากถ่ายรูป แต่โทรศัพท์ก็แบตหมดไปแล้วทำไงดี ซาโอริก็อาสาเลยเชียวจะถ่ายรูปให้ว่าแล้วก็มาเริ่มกันเลย
ตรงมุมห้องจะมีงานศิลปอีกอันที่เป็นหลอดไฟทำเหมือนกรอบรูปไว้ที่มุมห้อง แล้วข้างในว่างเปล่า เราก็ลากคุณลุงไปทันที พูดพร้อมกับทำตาใสซื่อ "นู๋ถ่ายรูปได้จริง ๆ เหรอคะ....นู๋อยากถ่ายรูปกับไฟนี้ค่ะ" ลุงก็ทำหน้าตาใจดี บอกถ่ายได้จ๊ะ "แต่ แต่ เอ่อ นู๋จะเข้าไปยืนถ่ายข้างในกรอบนะคะ นู๋ไม่อยากถ่ายข้างนอก" ตาลุงทำหน้าเหมือน นี่กูได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่าวะ เราก็รีบตอกย้ำทันที "นะคะ นู๋อยากยืนถ่ายรูปข้างในนั้น" ตาลุงรีบปฏิเสธทันที คงงง คงคิดในใจว่า "โธ่!!! อีบร้า!!! ทำงานมาตั้งนานเพิ่งมีคนมึนมาขอถ่ายรูปแบบนี้ เวร จริง จริง" ว่าแล้ว แกก็ส่ายหน้าแล้วคอยจับตาดูเราไว้ งั้นเราหนีไปอีกห้องดีกว่า 555+++
สุดท้ายนี้เดินจนขาชา เหมือนขาจะหลุดออกจากตัว เลยขอร่ำลาเพื่่อน ๆ กลับบ้านดีกว่า แต่เอ๊ะ ๆ ตอนขากลับทำไมซับเวย์มันอยู่เยื้อง ๆ กับพิพิธภัณฑ์วะ แหม๋...แล้วซาโอริพาเดินมาจนขาลาก โคตรไกลเนี่ย อธิบายมาซิ ว่าพาเดิน ไกล ๆ เพื่อ?????????